Sainz kan sneren naar Hamilton na eerder podium bij nieuwe werkgever te hebben behaald

Williams mag dan niet meer kampioenschappen winnen zoals in de gloriejaren '80 en '90, maar het team heeft de afgelopen veertien jaar een rollercoaster doorgemaakt die leest als een verhaal van verval, stilstand en uiteindelijk heropleving. Van de laatste podiumplekken met Valtteri Bottas, Lance Stroll en George Russell tot de opmars onder James Vowles, met Carlos Sainz' podium in Azerbeidzjan als bewijs dat Williams van zeer, zeer diep moest komen, maar zijn eigen tekortkomingen heeft overwonnen.

Die tekortkomingen waren in een team geslopen dat in de jaren '80 de sterren van de hemel reed. Met Alan Jones en Carlos Reutemann won Williams in '80 en '81 in het vierde en vijfde jaar na eerste deelname al de titel. In '86 - '87, '92, '93 en '94, én in '96 - '97 deden ze dit nog eens over. Door de afgelopen seizoenen zou je bijna vergeten dat we het hebben over een enorm illuster team dat in vorige decennia echt wat betekende op de Formule 1-grid. Jacques Villeneuve, Damon Hill, Nigel Mansell, Nelson Piquet en Jones behoren tot de heren die wereldtitels wonnen in het witblauw.

Na de millenniumwisseling was het team zwakker dan ervoor, maar won het nog steeds Grands Prix. In 2012 lukte het Pastor Maldonado nog om te winnen, waarna de aftakeling echt begon. Felipe Massa en Bottas werden zo nu en dan nog tweede en derde, en Stroll in 2017, toevallig ook in Azerbeidzjan, ook. Daarna moest de renstal uit Woking, met een gelukkige tweede plek van Russell in een verregende Belgische Grand Prix, zeven jaar wachten om weer champagne te mogen proeven. Waar ging dit mis?

Het ambitieuze Williams van vorige eeuw

Want in 2014 leek Williams nog een team met ambities. Met de iconische blauwe en witte Martini-livery en Bottas als opkomend talent wist het team regelmatig podiumplaatsen te bemachtigen. Bottas pakte in zijn termijn bij het team negen podiumplekken, waaronder indrukwekkende tweede plaatsen in Oostenrijk en Groot-Brittannië in 2014. Het team eindigde dat seizoen zelfs als derde in het constructeurskampioenschap. Dit was een prestatie die destijds normaal leek, maar nu bijna onvoorstelbaar is.

Massa, de oude rot uit de Ferrari-stal, bracht ervaring en snelheid. Samen met Bottas vormde hij een duo dat regelmatig Mercedes en Ferrari voor problemen stelde. Maar de schijn bedroog. Wat leek op een solide basis, bleek een illusie. De Mercedes-motor droeg het team meer dan de aerodynamica, en zodra de concurrentie dichter bij Mercedes kwam qua motorvermogen, viel Williams terug naar de middenmoot.

Een van de weinige podiumplekken voor Williams van het einde van het vorige decennium kwam in 2017, toen Stroll derde werd in Canada. Daarna begon een vrije val die jaren zou duren. Met het duo Stroll-Massa behaalde Williams nog een vijfde eindklassering in het constructeursklassement, maar daarna kelderde het naar een tiende plek. Massa vertrok, Sergej Sirotkin voegde zich bij het team en een jaar later zou de Rus vervangen worden door Russell. Het strijden in de achterhoede was begonnen.

De tekst gaat verder onder de afbeelding.

Jarenlang in de achterhoede

Van 2018 tot 2021 was Williams vaak niet meer dan bewegend chicane-materiaal. Het team eindigde seizoen na seizoen als laatste in het constructeurskampioenschap. De auto's waren langzaam, misten downforce en waren vaak genoeg dusdanig uit balans dat het materiaal maar moeilijk op het asfalt te houden was. Russell, toen nog een Mercedes-junior, moest wonderen verrichten om überhaupt punten te scoren, wat hem maar zelden lukte.

Russell toonde wel zijn klasse door in 2021 als tweede te kwalificeren in Spa-Francorchamps. Toen de Grand Prix uiteindelijk na twee safety car-ronden geclassificeerd werd, was de Engelsman tweede. Later maakte hij korte metten met teamgenoten als Nicholas Latifi en Nyck de Vries, die geen schijn van kans maakten. Dit waren ook wel de enige lichtpuntjes van een team dat in zwaar weer verkeerde. Williams leek een slapend team zonder richting, zonder innovatie en zonder hoop. Fans van het team moesten vooral geduld hebben en geloven dat betere tijden zouden komen. Die leken echter ver weg.

De financiële problemen stapelden zich op, de technische ontwikkeling stagneerde, en het leek alsof Williams voor altijd in de achterhoede zou blijven hangen. Zelfs teams als Haas en Alfa Romeo presteerden regelmatig beter. Het was een trieste tijd voor een team met zo'n rijke historie. Onder meer leiderschap van Claire Williams bood niet de houvast die het team nodig had om weer op te krabbelen.

Het einde van een tijdperk: Claire Williams vertrekt

In 2020 werd duidelijk dat verandering onvermijdelijk was. Claire Williams, dochter van oprichter Frank Williams, kondigde haar vertrek aan na de Italiaanse Grand Prix. Haar vertrek markeerde niet alleen het einde van de Williams-familiedynastie binnen het team, maar ook de overgang naar nieuwe eigenaren. Het was een emotioneel moment, het einde van een succesvol Formule 1-sprookje dat decennia had geduurd.

Claire had het team door moeilijke tijden proberen te loodsen, maar de financiële druk werd te groot. De familie kon het meerderheidsbelang in de renstal niet houden en Williams had simpelweg niet de middelen om te concurreren met teams als Mercedes, Ferrari of Red Bull. Het werd tijd voor een frisse wind en vooral: verse investeringen. Williams ging de markt op en vond een partij die geïnteresseerd was in een aankoop.

De tekst gaat verder onder de afbeelding.

Dorilton Capital neemt het roer over

De overname door Dorilton Capital in augustus 2020 bracht nieuwe hoop, maar de resultaten lieten aanvankelijk op zich wachten. Het Amerikaanse investeringsfonds pompte wel geld in het team, maar sportieve vooruitgang bleef uit, wat als enigszins verrassend gezien kon worden. Het duidde erop dat het niet alleen de financiële beperkingen van het verleden waren die het team tegenhielden, maar ook het sportieve.

Inmiddels had de renstal in de vorm van Alexander Albon een coureur onder de gelederen die voldoende ervaring had in de sport om complexe machines te temmen, maar zelfs hij kon de FW43B en FW44 niet naar behoorlijke resultaten rijden. Er was meer voor nodig om te zorgen dat Williams weer naar het podium kon.

Dorilton Capital bracht stabiliteit en financiële zekerheid, maar bekleedde voornamelijk een faciliterende rol. Sportief brachten ze wel wat wijzigingen aan, zoals de komst van Jost Capito, maar zonder positieve gevolgen. Ze investeerden daarnaast in faciliteiten, personeel en infrastructuur, maar de echte ommezwaai kwam pas met de komst van een specifieke persoon: James Vowles. De overname was nodig om Williams overeind te houden, maar niet voldoende om het team weer competitief te maken.

De gamechanger van Mercedes

De aanstelling van Vowles als teambaas in februari 2023 was de beslissende zet die Williams naar een hoger niveau tilde. Vowles kwam van Mercedes, waar hij voor een van de meest dominante Formule 1-teams ooit lange tijd aan het hoofd had gestaan van het strategische team. Hij kende het klappen van de zweep en wist hoe een winnend team eruitziet.

Vowles bracht niet alleen ervaring mee, maar ook een geheel andere mentaliteit. Waar Williams jarenlang leek te accepteren dat ze achterin zouden rijden, stelde Vowles vanaf dag één hogere eisen. Grappend deed hij dit door aan te geven dat hij niet meer in Excel wilde werken, maar achter elk geintje zit een seintje. Hij investeerde bovendien in jong talent en bracht een cultuurverandering met zich mee. Het team had jarenlang een leider met energie en een heldere visie gemist.

Onder zijn leiding kreeg Williams eindelijk weer structuur. De ontwikkeling van de auto versnelde, de strategieën werden scherper en het hele team begon weer te geloven in vooruitgang. Vowles toonde dat hij niet gekomen was om mee te doen, maar om Williams terug naar de top te brengen, of in ieder geval naar het middenveld.

2025 als keerpunt

In seizoen 2024 had Williams het nog moeilijk, met slechts 17 punten na een volledig jaar racen en een negende plek in het wereldkampioenschap. Toch was er licht aan het einde van de tunnel. De renstal tekende Carlos Sainz, een bewezen racewinnaar die voor onder meer McLaren, Renault en Ferrari gereden had. Het was een statement binnen de paddock. Een coureur die bij Ferrari successen geboekt heeft, kiest niet zomaar voor een team. Hij geloofde in de richting die het team opging, naast het feit dat hij weinig keuze had.

De tekst gaat verder onder de afbeelding.

In 2025 werden zo puntenfinishes steeds vaker realiteit, met een vijfde plek voor Albon tijdens de seizoenstart. Het bleek het startschot voor een jaar waar menig Williams-fan alleen maar van durfde te dromen. Williams deed weer mee om punten. In de tweede race van het jaar, in China, scoorde ook Sainz zijn eerste Williams-punten. Het team had, zo bleek, tevens twee coureurs die in de punten konden eindigen.

De podiumplek van Sainz

Het was dan ook een kwestie van tijd voordat Williams eens met de neus in de boter zou vallen. In Baku gebeurde precies dat. Sainz wist de chaotische kwalificatie te overleven en eindigde op een knappe tweede plek op zaterdag. Op zondag wist hij lang P2 vast te houden, maar Russell was in de Mercedes uiteindelijk wel gewoon te snel. Sainz moest de derde plek vasthouden voor die podiumplek waar Kimi Antonelli achter hem ook nog op aasde.

Het lukte de Spanjaard uiteindelijk om P3 binnen te slepen, waarmee de heropleving van Williams plots definitief voelt. In slechts vier van de afgelopen zeventien Grand Prix-weekenden wist het team níét te scoren, wat een uitstekend resultaat is voor een team dat in 2024 slechts een handjevol punten scoorde. Waar het nu heengaat met het middenveldteam is onduidelijk, met name vanwege de onzekerheid van de 2026-reglementswijzigingen. Wel is duidelijk dat het Williams van nu absoluut niet meer het Williams van de afgelopen vier of vijf jaar is. Williams is terug.