Daarom kijk ik F1 | Verstappen en Hamilton verwezenlijken de eindeloze strijd tussen jong en oud

Iedere Formule 1-fan heeft zo zijn favoriete coureurs, teams en racemomenten. De redacteuren van F1Maximaal zijn hier geen uitzondering in. Iedere week deelt één redacteur in de 'Daarom kijk ik F1'-rubriek zijn favoriete Formule 1-moment aller tijden. Deze week is het de beurt aan Christian Moerman.

Het schoolvoorbeeld van de schoonheid van Formule 1 ligt voor mij niet zo ver in het verleden. Ik wil graag een race aanhalen die in 2018 verreden werd. De specifieke race waar ik het over heb is de Grand Prix van de Verenigde Staten. In deze race werd vanaf moment één duidelijk waar de Formule 1 wat mij betreft over gaat; de eindeloze strijd tussen jong en oud, ervaring en jeugd, pech en geluk en winnen en verliezen.

De stagiairs

In de openingsfase van deze race in het zonovergoten Texas begon de ellende al. In de bochtige eerste sector van het Circuit of the Americas streden Lance Stroll en Fernando Alonso. Stroll, toen nog rijdend voor Williams, wist een perfecte afdruk van een Pirelli-band achter te laten in het bargeboard van de McLaren van Alonso. In zijn jeugdige enthousiasme maakte hij vroegtijdig een einde aan de race van de Spanjaard.

Het vormde het startschot voor een race die om een hele andere reden voorgoed in mijn geheugen gegrift zou staan, maar deze aanvaring kenmerkte toch iets heel typisch Formule 1-achtigs voor mij. Stroll maakte in die eerste ronde duidelijk hoe het als rookie níét moet. De keerzijde van de medaille die helaas ook maar al te vaak vertoond wordt, maar die in de sport onvermijdelijk is. Alonso's tirade over de boordradio sprak dan ook boekdelen: 'Ik weet niet hoeveel schade ik heb. Het is onmogelijk om tegen deze jongens te racen, onmogelijk..'

Vervelend dat Alonso een DNF moest noteren natuurlijk, maar het voorval had ook iets komisch. Als een timmerman die op het punt stond om met pensioen te gaan, keek hij toe hoe dat jaar stagiair na stagiair zichzelf met de hamer op de duim sloeg. Misschien dat hij er zelf inmiddels ook wel om kan lachen. Als je zelf al twee huizen hebt staan (lees: titels gewonnen hebt) kan die ene scheve plank in andermans huis je namelijk een worst wezen, zou je zeggen.

Uitblinkers en uitschieters

Terwijl Stroll liet zien hoe een gebrek aan inzicht en talent een gevaar kan vormen op het circuit, deed Max Verstappen het tegenovergestelde. De Nederlander brak zijn ophanging af gedurende de kwalificatie, bleef daardoor haken op P15 en werd na het vervangen van de versnellingsbak teruggezet naar de achttiende stek. Voorbereidend werk dat maar weinig beloofde van de Red Bull Racing-coureur.

Maar al snel werd duidelijk dat Verstappen die dag niet van plan was om zonder punten naar huis te gaan. Slalommend om de vloekende Alonso en de aangeslagen Stroll heen, baande hij zich een weg door het veld. Op de start-finish na de eerste ronde haalde hij de Haas van Kevin Magnussen in om op miraculeuze wijze maar liefst negen plaatsen goed te maken in ronde één.

Verstappen kreeg in die eerste ronde wel hulp. De ervaren Romain Grosjean tikte op klassieke wijze een van zijn concurrenten van het circuit (Charles Leclerc, toen nog in de Sauber, red.) terwijl Sebastian Vettel een mislukte inhaalpoging op Daniel Ricciardo moest bekopen met een spin. Twee ervaren heren bewezen dat niet alleen de jonge garde fouten maakt. Ervaring alleen bleek in Amerika niet voldoende om een podiumplek te verzilveren.

De strijd der generaties

De strijd vervolgde versneld. Na een virtuele safety car door toedoen van technische mankementen van Ricciardo (in ronde twaalf), volgde er een chaotische ronde met pitstops en strategiewijzigingen. Verstappen had inmiddels korte metten gemaakt met twee Force India's en twee Renaults. Twee Mercedes-coureurs en Kimi Raikkonen weerhielden hem nog van die eerste plek in Austin.

De spanning vooraan het veld nam toe. Raikkonen verdedigde zijn eerste positie stevig, waarna verschillende pitstop-strategieën bij Ferrari, Mercedes en Red Bull de rangorde aardig opschudden. Valtteri Bottas - hét voorbeeld van veel ervaring maar te weinig pace - kon het tempo niet bijhouden en werd het verdedigen van Mercedes' grootste concurrent, Vettel, toegewezen.

En dus bleven er drie coureurs over. Raikkonen, Verstappen en Hamilton leidden in ronde 54 het veld. De coureurs zaten binnen twee seconden van elkaar en hadden nog twee ronden om wat te doen aan de eindstand. Hamilton drong aan bij Verstappen, Verstappen kwam slecht uit bocht twaalf en stond onder hevige druk.

Hamilton zat in zijn versnellingsbak terwijl Verstappen hem nét voor wist te blijven. De daaropvolgende bochtenreeks kreeg Hamilton wederom een betere exit waarna de heren wiel-aan-wiel door de bocht gingen waar Verstappen in 2017 Raikkonen illegaal inhaalde. Verstappen hield de RB14 strak op de racelijn, Hamilton had niet genoeg grip. Verstappen pakte het zilver na gestart te zijn vanaf P18, een stellaire prestatie van de Limburger.

De overwinning voor jong én oud

En zo viel de Grand Prix van Amerika in 2018 in het slot. Raikkonen hield zich buiten het gevecht van Hamilton en Verstappen en wist na vier lange jaren zonder overwinning bij Ferrari de gouden medaille te pakken. Een schitterende kers op een al zo spannende en wonderschone taart. De ervaring had het in Texas gewonnen van de jonge Verstappen, die door zijn laatste krachtsinspanning tegen Hamilton geen aanval meer kon wagen op de Fin.

Maar voor Verstappen voelde die op één na hoogste trede vast ook als een overwinning. Vanaf de achttiende plek je terug slaan naar het podium, dat vergt enorm veel talent en misschien ook wel een beetje geluk. Daarnaast had hij het circuit in vuur en vlam gezet - ik kan mij nog goed herinneren dat ik tijdens deze race op het puntje van mijn stoel zat.

Zelden zie je een Grand Prix waarin het contrast tussen ervaring en jeugdigheid zo scherp duidelijk is. Vanaf de malaise in ronde één werd deze race gekenmerkt door fouten van jong en oud, gevolgd door uitmuntende prestaties van jong en oud. Hoewel geluk ook in de Formule 1 een rol speelt, won Raikkonen verdiend, zonder geluk, en werd Verstappen tweede, met geluk en vooral heel veel durf.

Wat werd mij in deze race duidelijk? Coureurs in de Formule 1 zijn eigenlijk onderworpen aan hele simpele regels die in het dagelijks leven ook gelden. Talent wordt beloond, de échte grote mannen onderscheiden zich door een combinatie van talent én ervaring, en geluk dwing je af. Zo gaat het eigenlijk altijd. Deze elementaire kosmische vuistregels staan toe dat wereldkampioenen wereldkampioen worden, en de mannen die het niet in zich hebben, niet.

Deze figuurlijke sterfelijkheid van de coureurs maakt de sport prachtig tastbaar voor de Formule 1-toeschouwer. Zoals dit in Amerika duidelijk werd voelde het bijna alsof ik in die auto zat. Alsof ik Hamilton van mij af moest schudden. Alsof ik thuis op de bank de hete adem van de Brit in mijn nek voelde, misschien zelfs wel meer dan dat Verstappen dat zelf deed. Er is eigenlijk maar één sport die deze unieke, prachtige en passievolle gevoelens bij mij losmaakt, en dat is de Formule 1. (Foto: Red Bull Content Pool/Getty Images)

Samenvatting Grand Prix van de Verenigde Staten 2018