Het faillissement van Caterham F1 is inmiddels al lang geleden, maar de littekens van de vertrokken teams uit 2014 en 2016 zijn nog steeds voelbaar in de sport. Afgezien van Panthera F1 lijkt er geen verdere interesse te zijn van andere nieuwe teams. Staat het faillissement van Caterham F1 symbool voor de desinteresse van nieuwe teams? F1Maximaal kijkt met oud-teambaas Christijan Albers terug op het vertrek van het team en ziet dat er een vervelend precedent is neergezet voor nieuwe teams.
Het faillissement van Caterham is een slepend proces geweest voor een team dat lang in financiële problemen verkeerde. Maar hoe verliep dat faillissement nu precies, en wat kunnen nieuwe teams leren van het faillissement van Caterham?
Volgens Albers, in 2014 teambaas bij het team, is het niet makkelijk om een F1-team te runnen. ‘Als zo’n miljardair een team koopt is het de eerste maanden allemaal prima, maar vanaf het moment dat er meer geld in gestopt moet worden is het natuurlijk vaak niet meer rendabel. Formule 1-teams kosten vooral geld en dat is precies waarom teams als Mercedes, Ferrari en Red Bull het bijvoorbeeld wel redden. Dat zijn enorme bedrijven die het wel kunnen betalen. Zodra die miljardairs echt moeten investeren, stoppen ze ermee. Ze kunnen het allemaal niet aan’, legt Albers uit.
Caterham verbetert zich ten opzichte van Team Lotus
Uiteindelijk bleek dat precies het geval te zijn bij Caterham in 2014. Een team dat enorme schulden had opgebouwd bij leveranciers en uiteindelijk door mismanagement en ondernemersfouten ten onder ging. Die fouten werden eigenlijk al in het begin gemaakt, door een ondernemer die inspiratie putte uit een van de meest onwaarschijnlijke verhalen in de autosport: De titelwinst van Brawn GP. Fernandes wilde iets soortgelijks creëren met zijn team, maar het kwam er niet echt van.
Met Caterham probeerde ondernemer Tony Fernandes de mindere resultaten van de eerste seizoenen als zijnde Team Lotus weg te spoelen en zijn ambitie om een topteam te runnen in de Formule 1 waar te maken. In 2012 leek er zelfs schot in de zaak te zitten ten opzichte van eerdere seizoenen. Caterham verving Jarno Trulli, bracht Vitaly Petrov naar de renstal en behield Heikki Kovalainen in het team.
Caterham leek zich met Petrov en Kovalainen ietsje te verbeteren ten opzichte van de seizoenen ervoor. Ze bouwden een snellere auto dan Marussia en kwamen dat seizoen in de laatste Grand Prix zelfs tot een elfde finishpositie met Petrov, wat het beste resultaat ooit zou zijn voor het team. Verder dan dat kwam het team niet – ze waren ruim één seconde langzamer dan het middenveld en eindigden ondanks de snellere auto roemloos op de tiende plek, nog achter Marussia.
De problemen dienen zich aan
Het zou een precedent zetten voor het jaar erna. Er werden nieuwe coureurs aangetrokken in de vorm van Giedo van de Garde en Charles Pic. Wederom was er de hoop dat nieuwe coureurs het team verder konden helpen. Van de Garde wist zich eenmaal op de veertiende plek te kwalificeren in België. Hij kwam op een regenachtig Spa zelfs tot de derde tijd in Q1, maar daarmee is alles ook wel gezegd over dat seizoen. Dat zou ook de meest bijzondere prestatie blijven.
Het team wist verder geen goede prestaties neer te zetten en reed dan ook steevast achteraan, in gevecht met Marussia. Dat gevecht verloren ze te vaak en zo eindigde Caterham wederom als laatste. Voor Fernandes was het de druppel die de emmer deed overlopen. Hij vertelde het team dat wanneer goede resultaten uitbleven, hij zou stoppen met het team.
Tegenvallende resultaten zorgen er als vanzelfsprekend voor dat het team in een maalstroom terecht komt waarin ieder puntje nodig is om te overleven, kenmerkend voor het systeem dat we nu kennen. Zowel Lotus als Caterham wisten steeds maar weinig prijzengeld bij elkaar te sprokkelen, waardoor het steeds moeilijker werd om de top bij te houden. Wat bij Williams werd voorkomen in 2018, escaleerde bij Caterham in moddergooien tussen investeerders, eigenaren en curatoren.
Gesteggeld over de verkoop van het team
Dat begint bij de ontstaansgeschiedenis van het team. Fernandes begon met Team Lotus in 2010. Om het team te runnen richtte hij 1MRT (1 Malaysia Racing Team) op, het bedrijf dat Lotus zou runnen. 1MRT kreeg de rechten om de naam Lotus één jaar te gebruiken. Toen dat niet meer mocht, na een lange slepende rechtszaak, werd de Caterham Group overgenomen door 1MRT.
De Caterham Group bestond uit vijf onderdelen. Zo beschikte de holding over de autobouwer Caterham Cars, een Moto2 team dat uitkwam in het voorprogramma van de MotoGP, Caterham Composites, Caterham Technology én uiteindelijk ook het Formule 1 team. Het Formule 1-team werd gestald onder Caterham Sports Ltd., het bedrijf waar het uiteindelijk flink mis ging.
Zo werden leveranciers al lang niet meer betaald. De schuld bouwde zich op tot zo'n veertig miljoen pond en Fernandes ging zo over tot de verkoop van het team. Vervolgens kocht een door Collin Kolles geadviseerd consortium van Zwitserse en Arabische investeerders het team over, dat is dan ook meteen het moment dat Albers aan het roer kwam. Hij mocht het team leiden uit de crisis waar het team in zat. Het zou zijn eerste en laatste klus zijn als teambaas bij een Formule 1-team.
‘Toen ik daar aankwam was het echt een zootje. Op iedere afdeling werkten er zo’n tien tot vijftien mensen teveel. Dat zijn meteen de meest vervelende momenten om mee te maken in zo’n team’, legt Albers uit over zijn ervaringen in de eerste weken bij Caterham. Die weken waren volgens de voormalig Formule 1-coureur erg zwaar, juist omdat er flink bezuinigd moest worden. Het roer moest om bij het team. ‘Ik heb uiteindelijk op de eerste dag zo’n 120 mensen moeten ontslaan. Dat is niet leuk, maar we wilden écht wat maken van het team. Je doet uiteindelijk wat nodig is om te overleven.’
Albers wilde het team kopen, maar consortium lag dwars
Dat betekent keuzes maken. Het team had veel schulden bij de leveranciers en Albers ging daarom direct aan de slag om plannen te maken met de schuldeisers. Dat was volgens de oud-teambaas de enige manier waarop het team nog uit de financiële problemen kon komen. ‘Het team had zo’n veertig miljoen pond aan schulden, dat hebben we met de resultaten en verschillende deals teruggebracht naar twintig miljoen pond. Het ging echt goed op dat moment’, gaat Albers verder.
Dat bleek ook uit de resultaten. Het team bracht steeds meer updates naar de baan en leek ook steeds vaker te kunnen winnen van Marussia, dat bleek in het eerste deel van het seizoen niet mogelijk. Het ging vooral om effectief omgaan met het budget dat er was. ‘Op een gegeven moment kreeg ik de keuze om of 5 miljoen pond te investeren in een nieuw aeropakket, of om een andere oplossing te zoeken. Na wat research en goed nadenken bleek dat we tachtigduizend pond konden investeren in de gewichtsverdeling van de auto, dat zijn de keuzes die je dan moet maken’, vertelt Albers.
De plaatsing van ballast bleek essentieel, de prestaties werden daarnaast nog steeds beter op het circuit. Voor Albers redenen genoeg om het team te kopen. ‘Ik heb het team uiteindelijk naar een redelijk goede positie teruggebracht. Ik wilde het team dan ook graag overkopen, maar het consortium zag brood in de goede resultaten en wilde er teveel geld voor hebben. Ik weet zeker dat als ik door had gemogen met het team, het uiteindelijk een gezond team was geweest. Het is jammer dat het consortium het niet tot een succes heeft weten te maken.’
Albers' vertrek betekende het begin van het einde
Nadat Albers vertrok werden de resultaten ook direct slechter. Het team kwam ook steeds meer in financieel gedrang terecht doordat de leveranciers uiteindelijk het geld nog steeds niet terug zagen. Er werd voorafgaand aan de Grand Prix van Japan zelfs beslag gelegd op de eigendommen van het team. Deurwaarders werden naar Leafield gestuurd om uiteindelijk ook oude bolides mee te nemen, werknemers werden daarnaast ook weggestuurd. Het zou het begin van het einde blijken, het team kwam de financiële problemen niet meer te boven en moest op zoek naar een nieuwe koper. Nieuw geld vanuit het consortium bleef namelijk uit.
Het team was daarna zelfs twee races afwezig, omdat het financieel niet meer mogelijk was om races af te werken. Er werd een crowdfundingactie opgezet om de laatste race nog uit te kunnen zingen. Uiteindelijk werd het team tiende dat seizoen en de gehoopte koper kwam niet. Een gemiste kans voor het consortium, gezien er met de goede resultaten nog wel mogelijkheden tot verkoop waren.
Onafhankelijke teams moeten accepteren dat ze het afleggen tegen fabrieksteams
Albers denkt echter niet dat Caterham onder zijn leiding uiteindelijk had kunnen strijden om de winst. Dat komt vooral doordat het erg moeilijk is om tegen fabrieksteams op te boksen. ‘Je moet als miljardair eigenlijk accepteren dat je niet mee gaat doen om de prijzen. De beste innovaties worden altijd door de grote fabrikanten bedacht. Maar uiteindelijk moet je wel beseffen dat er wel geld verdiend kan worden als je achteraan rijdt. Je moet alleen niet te veel de ambitie hebben om mee te strijden.'
‘Iedereen denkt dat het makkelijk is om een Formule 1-team op te starten. Maar al heb je ál het geld van de wereld, het is vooral een sport die geld kost. En je ziet het, niemand kan de sport uiteindelijk écht aan zonder autobouwer erachter. Ik denk dat we dat uiteindelijk ook zullen gaan zien bij Haas.’
Op het moment wordt Haas intensief geholpen door Ferrari en Dallara en kunnen ze rekenen op Russisch geld, maar zodra dat stopt wordt het volgens de oud-teambaas een veel moeilijker verhaal. ‘De eerste twintig miljoen zullen enthousiast geïnvesteerd worden, maar daarna wordt het moeilijk. De Formule 1 is uiteindelijk een ontwikkelingssport, dat kost nu eenmaal veel geld. Het zal daarom lastig worden voor nieuwe teams om een blijvende indruk te kunnen maken’, sluit Albers af.
Door: Merijn Kramer
Plaats reactie
0 reacties
Je bekijkt nu de reacties waarvoor je een notificatie hebt ontvangen, wil je alle reacties bij dit artikel zien, klik dan op onderstaande knop.
Bekijk alle reacties