Het tragische leven van Pedro Rodriguez, Mexico's eerste Formule 1-racewinnaar

Sergio Perez is na zijn adembenemende overwinning in de Formule 1 de absolute trots van Mexico. Maar lang voordat Perez zijn debuut maakte in de koningsklasse van de autosport, zetten twee mannen, de gebroeders Ricardo en Pedro Rodriguez, het land al op de kaart als een krachtige racenatie. F1Maximaal neemt in dit artikel het leven van broer Pedro, die vandaag 81 jaar oud zou zijn geworden, in beschouwing.

De naam Pedro Rodriguez zal niet direct bij iedereen een belletje doen rinkelen, maar dat is onterecht. Door Jo Ramirez (de voormalig rechterhand van Ayrton Senna, red.) beschreven als ‘een van de beste coureurs van zijn tijd’ en net als de Braziliaanse legende beschikkende over een ‘killer instinct’: de in 1940 geboren Rodriguez was bepaald geen koekenbakker achter het stuur. Sterker, Rodriguez was tot voor kort de enige Mexicaan die een Grand Prix had gewonnen.

Hoewel Rodriguez op het moment van schrijven nog altijd te boek staat als de meest succesvolle Formule 1-coureur uit het Noord-Amerikaanse land, was zijn route naar de top lang niet zo vanzelfsprekend als die van Perez. Het was namelijk niet hij, maar broertje Ricardo die aanvankelijk door mondiaal werd gezien als een potentiële ster van de toekomst.

In de schaduw van Ricardo

Ongewoon voor de tijd waarin zij opgroeien maken Pedro en Ricardo al op vrij jonge leeftijd stappen in de wereld van auto- en motorsport. De broers, die in hun tienerjaren beginnen op twee wielen maar al snel de overstap maken naar auto’s en single seaters, maken naam op het internationale toneel en dat gaat niet altijd zonder de nodige controverse. Waar een achttienjarige Pedro in 1958 dankzij de illustere Amerikaanse Ferrari-importeur Luigi Chinetti zijn debuut mag maken in de 24 uur van Le Mans wordt de dan pas zestienjarige Ricardo een deelname geweigerd.

Ricardo (links) en Pedro (rechts) Rodriguez in de pitstraat van de Nürburgring voor de 1000 km-race.

Met de tijd aan zijn zijde besluit Ricardo het volgende jaar terug te keren, alhoewel zonder direct succes. Maar in 1960 komt de dan achttienjarige Mexicaan binnen met een klap, door in zijn tweede poging (en zijn eerste in de drieliterklasse, red.) op het podium te eindigen met het North American Racing Team. De prestatie legt de tiener geen windeieren, daar zijn resultaat hem in de kijker brengt bij Enzo Ferrari. De oprichter van het gelijknamige Italiaanse sportwagenmerk schuift hem voor het volgende seizoen een contract voor één race onder de neus in de Scuderia.

Een tragisch verlies

Ricardo, die op negentienjarige leeftijd mag debuteren in de Formule 1 tijdens het weekend van de Italiaanse Grand Prix, laat de kans niet door zijn vingers glippen en verrast vriend en vijand door in zijn eerste optreden direct op de voorste startrij te kwalificeren: een record dat een halve eeuw later pas wordt verbroken door ene Max Verstappen. In een handvol optredens bewijst het fenomeen uit Mexico-Stad uit het juiste racehout te zijn gesneden.

Maar het duurt niet lang voordat het lot toeslaat. Wanneer de Formule 1 een Grand Prix organiseert op het nieuwe Magdalena Mixhuca circuit – gelegen in de geboortestad van Rodriguez – die niet meetelt voor het kampioenschap, besluit Ferrari niet af te reizen naar Mexico. Maar Rodriguez moet en zal erbij zijn en regelt zodoende een zitje bij Rob Walker, die hem een Lotus 24 geeft voor het evenement. In de eerste training gaat het direct mis als de ophanging van de Lotus het begeeft in de beruchte en zeer snelle Peraltada-bocht. Ricardo overleeft het ongeval niet.

Rodriguez racet door

De dood van zijn jongere broer komt hard binnen bij Pedro, die datzelfde weekend op zijn beurt had moeten debuteren in de Formule 1. Maar na het gruwelijke voorval besluit de oudere Rodriguez zich terug te trekken, daarmee de autosport verlatende. De rouwende jongeman besluit zich te richten op zijn autobedrijf in Mexico-Stad, maar ondertussen blijft de racerij lonken.

Na het overlijden van broertje Ricardo heeft Pedro Rodriguez (links) nog geen idee wat de toekomst voor hem in petto heeft.

Het duurt nog geen jaar of Rodriguez bevindt zich weer aan de start van een internationale race op de Daytona International Speedway. Met de nodige souplesse schrijft de dan 23-jarige Mexicaan het evenement op zijn naam, door onder meer Roger Penske en Jo Bonnier achter zich te houden. Het is in het World Sportscar Championship, de voorloper van het huidige WEC, dat Rodriguez hard aan de weg timmert en daarmee een reputatie opbouwt als een vaardig, schoon-rijdende coureur. De volgende jaren zijn dan ook bijzonder vruchtbaar voor het jonge talent: met Ferrari rijgt Rodriguez de (klasse)overwinningen en podia in rap tempo aan elkaar.

De vruchten beginnen zich af te werpen

De bezigheden van Rodriguez blijven niet onopgemerkt. Na een aantal veelbelovende maar uiteindelijk mislukte optredens in de Formule 1 met het North American Racing Team van Ferrari en Team Lotus mag hij het in 1967 één Grand Prix proberen met de Cooper Car Company. Rodriguez laat de kans niet door zijn vingers glippen en bewijst meteen zijn waarde door de race in Zuid-Afrika op zijn naam te schrijven. In minder materiaal rijdt de Mexicaan een voor hem zo karakteristieke vlekkeloze race, waardoor hij in staat is van de problemen en fouten van zijn tegenstanders te profiteren. Plotseling heeft Mexico een wereldster voor handen.

De overwinning, die pas in zijn negende Grand Prix komt, levert Rodriguez een contract op bij de Britse renstal, maar het momentum glipt hem tegelijkertijd door de vingers. Het team besluit haar geld te houden op hoofdcoureur Jochen Rindt. Het is hetzelfde liedje voor Rodriguez: zoals hij in de schaduw reed bij broertje Ricardo, zo is dat ook het geval bij de sensationele en extravagante Oostenrijker. Een overstap naar British Racing Motors (BRM) volgt, maar ook hier krijgt de laatbloeier te maken met interne stribbelingen.

Rodriguez, de sportwagen-virtuoos

Hoewel Rodriguez dat jaar tot driemaal toe op het podium eindigt in de wisselvallige maar soms razendsnelle BRM P133, is het in de sportwagens waar hij in 1968 zijn grootste succes kent. In de iconische Ford GT40 van John Wyer rijden Rodriguez en copiloot Lucien Bianchi (de grootoom van wijlen F1-coureur Jules Bianchi, red.), gehuld in de lichtblauw-oranje kleuren van Gulf, naar de eindzege in de 24 uur van Le Mans, waarmee de succesreeks van Ford verder wordt uitgebouwd.

Na een problematisch 1969 slaat Rodriguez een jaar later terug op genadeloze wijze. Nu hij Ferrari heeft verlaten voor Porsche en het politieke geneuzel binnen BRM grotendeels is opgelost, is de weg vrij voor de Mexicaan om te schitteren. En schitteren doet hij: niet alleen pakt hij op het angstaanjagende Spa-Francorchamps een hard-bevochten tweede overwinning in de Formule 1, ook schrijft hij tal van prestigieuze sportwagenraces zoals de 24 uur van Daytona en de 1000 km van Monza op zijn naam, plus de titel in het bijbehorende wereldkampioenschap.

Op de top van zijn kunnen

Het is met name dankzij zijn stuurkunsten in de Porsche 917 dat de naam van Rodriguez genoemd wordt als een van de grootste coureurs van zijn tijd. Met een gecalculeerde agressiviteit slacht de genadeloze coureur zijn tegenstanders één voor één af, met name in door regen overgoten wedstrijden. De 1000 km van Zeltweg, waarin Rodriguez samen met copiloot Richard Attwood tegen alle verwachtingen zegeviert na een achterstand van tweeënhalve ronden te hebben goedgemaakt, wordt gezien als zijn huzarenstuk.

Maar twee weken later komt er een einde aan het verhaal van Pedro Rodriguez, wanneer deze op afgrijselijke wijze om het leven komt in het brandende wrak van zijn gekreukelde Ferrari 512M. In een Interserie-race op de Norisring krijgt het fenomeen, nu op de top van zijn kunnen, een lekke band op hoge snelheid en raast hij de muur in. Negen jaar na het tragische overlijden van broertje Ricardo is Mexico opnieuw in rouw. Als eerbetoon wordt het lokale circuit, waar de Formule 1 tot op de dag van vandaag komt, vernoemd naar het grandioze duo. (alle foto's: Porsche Press Database)

Door: Harry Verolme