Hoe Williams zichzelf omhoog werkte in de Formule 1

Hoewel de renstal anno 2021 een bijrol speelt in de Formule 1, mag de 750e Grand Prix van Williams aan niemand voorbijgaan. Aankomende race in Monaco is het namelijk zo ver: dan staat er voor de 750 keer een Williams-bolide op de startgrid. Hoog tijd dus om de geschiedenis van het legendarische team langs te gaan.

Dat doen we aan de hand van Williams' eerdere mijlpalen: haar eerste, 250e, 500e en 750 race. Waarom? Omdat dat eigenlijk perfect illustreert hoe snel het team van Frank Williams opkwam en hoe het aan terrein verloor ten opzichte van de concurrentie.

Race 1 - Grand Prix van Spanje 1977

Frank Williams was al een dikke tien jaar bezig met zijn team Frank Williams Racing Cars. Hoewel het een zelfstandig team was, sloeg de Brit geregeld de handen ineen met andere fabrikanten om de auto's te maken. Een succes werd het team echter niet en na de laatste race van 1976 verdween Frank Williams Racing Cars weer. Het geld was op.

Na een half jaar kwam de autofanaat echter terug en ditmaal weer met een eigen team: het Williams zoals we dat nu kennen. Heel veel geld had het team niet te pakken, maar een begin moest er toch van komen. Williams kocht een March-chassis, bouwde dat naar eigen wens om en werd zodoende zelf constructeur. Met de Belg Patrick Nève werd een sprong in het diepe gewaagd tijdens de Spaase Grand Prix op Jarama. Een groot succes werd dat niet gezien een twaalfde finishplek. Was dat erg? Nee, zeker niet voor een eerste Grand Prix. Toch pakte Williams in 1977 nog geen punten. Het was simpelweg niet competitief genoeg.

Race 100 - Grand Prix van Oostenrijk 1984

Inmiddels had Williams flink de smaak te pakken. In 1978 kon Patrick Head zijn eerste eigen Williams-bolide ontwerpen en dat bleek een sleutelmoment in de geschiedenis van het team. Head was een meesterlijke ontwerper en wist van Williams binnen twee jaar een winnend team te maken. In 1978 kwamen de eerste punten, in 1979 volgden de eerste zeges en in 1980 kwam de ultieme bekroning met de eerste wereldtitel.

De 100e race, de Grand Prix van Oostenrijk van 1984, was echter een domper voor het team. In 1982 had de renstal met Keke Rosberg nog de wereldkampioen van dat jaar in de gelederen, in 1984 mochten coureurs Rosberg en Jacques Laffite blij zijn als ze überhaupt over de finish kwamen. De Williams FW09 was simpelweg niet een al te beste wagen. De Honda-motor mocht dan wel een beest van een krachtbron zijn, het ging echter wel ten koste van heel wat andere zaken. Het chassis leed onder de hete, agressieve motor en die motor zelf was dan weer zo agressief, dat deze het net wat te vaak begaf. Zo ook tijdens de Oostenrijkse Grand Prix van 1984.

Race 250 - Grand Prix van Brazilië 1994

Oké, de omstandigheden rondom de honderste Grand Prix van Williams waren niet geheel representatief voor de status van het team. Hoewel 1984 wel degelijk een teleurstelling was, werd er tussen race 100 en race 250 tal van successen geboekt. Zo werd Nelson Piquet in 1987 wereldkampioen, eiste Nigel Mansell in 1992 de titel op en deed Alain Prost dat een jaar later. Williams ving haar 250e race, de seizoensopener van 1994, dan ook aan als regerend kampioen bij zowel de coureurs als de constructeurs.

Hoewel Williams de grote favoriet voor de titel was, viel het in het begin van het seizoen ietwat tegen. De actieve ophaning, het systeem waar het team in 1993 haar dominantie aan te danken had, was voor 1994 verboden. Desondanks zette nieuwbakken coureur Ayrton Senna de Williams FW16 op pole voor de Braziliaanse Grand Prix. Hij wist zijn P1 op de zaterdag echter niet te verzilveren, gezien hij vijftien ronden voor het einde van de race van de baan spinde. Teamgenoot Damon Hill werd nog wel tweede achter winnaar Michael Schumacher.

Hoewel de seizoensopener een race was om snel te vergeten, streed Hill dat jaar nog wel om de titel. Pas in de laatste race moest hij zijn meerdere erkennen in Schumacher, de uiteindelijk kampioen. Senna was daar niet meer bij, omdat hij overleed bij een zeer zware crash op Imola eerder dat jaar.

De grote man achter het team: Frank Williams.

Race 500 - Grand Prix van Italië 2008

Tussen de 250 en 500 race van Williams is er enorm veel gebeurd. In 1996 en 1997 werd de formatie nog kampioen met respectievelijk Hill en Jacques Villeneuve, maar daarna ging het bergafwaarts met Williams. Tussen 2001 en 2004 was het team nog wel een verdienstelijke subtopper, mede door de goede samenwerking met BMW. Toen dat merk echter een eigen team stichtte, verloor Williams haar fabriekstatus. Dat bleek fataal. In een tijd dat fabrieksteams de macht overnamen, vielen Frank Williams en consorten terug.

Ten tijden van de 500e Grand Prix was Williams dan ook niets meer dan een middenmotor. Puntjes sprokkelen lukte nog wel en zelfs een verdwaald podium zat er soms in, maar dat was het wel. De Italiaanse Grand Prix van 2008 was dan ook tekenend voor het Williams van toen: anoniem. In een weliswaar kletsnatte race werd Kazuki Nakajima twaalfde en Nico Rosberg veertiende. De hoogtijdagen lagen ver achter Williams.

Race 750 - Grand Prix van Monaco 2021

Dan komen we aan bij Monaco 2021. Het puntloze 2020 mag dan wel het absolute dieptepunt in de historie van het team genoemd worden, ook in 2021 is Williams één van de vaste achterhoedeklanten in de Formule 1. De magie is simpelweg verdwenen. En eigenlijk is Williams ook niet echt Williams niet meer. Hoewel het team hetzelfde is gebleven, is de ziel een beetje weg. De familie Williams verliet het team eind 2020 namelijk.

In 2021 moet de renstal het hebben van geluk. Coureurs George Russell en Nicholas Latifi moeten hun auto's heel zien te houden en daarbij hopen dat de rest dat niet doet. Alleen zo zijn puntenfinishes mogelijk. Wellicht dat de krappe straatjes van Monaco uitkomst bieden. (foto bovenaan het artikel Rike Dikeman)