De magie van Ayrton Senna: 'Ik reed in een andere dimensie'

Het is vandaag (vrijdag) precies 26 jaar geleden dat Ayrton Senna het leven liet tijdens de Grand Prix van San Marino van 1994. F1Maximaal zet ter ere van de legendarische Braziliaan een vijftal briljante momenten uit zijn carrière op een rijtje.

Met recht mag Senna één van de beste Formule 1-coureurs ooit genoemd werden. De drievoudig wereldkampioen stond synoniem voor snelheid, passie en lef. Zijn talent was onmiskenbaar, zijn interviews legendarisch. Soms ging hij over het randje, terwijl hij zich de andere keer ernstig bekommerde over het lot van zijn collega-coureurs. Senna was uniek in alle opzichten en dat vertaalt zich ook naar memorabele momenten op de baan.

Grand Prix van Monaco 1984

Senna debuteerde in 1984 op 24-jarige leeftijd in de Formule 1 bij het kleine team van Toleman. De wagen was absoluut niet competitief, maar toch pakte Senna geregeld punten. Zijn doorbraak was echter de door hevige regenval geteisterde Grand Prix van Monaco. Hij startte als dertiende, maar voelde zich als een vis in het water en klom langzaam maar zeker op.

Op een gegeven moment reed hij rond als tweede en was hij veel sneller dan leider Alain Prost. Naarmate het weer steeds zwaarder werd, drong de Fransman de wedstrijdleiding erop aan om de race stop te zetten, wat in ronde 31 uiteindelijk ook gebeurde. De McLaren-coureur won en Senna werd tweede, al was die volgorde waarschijnlijk andersom geweest als de race wat langer duurde. Al met al zette Senna, ondanks het inferieure materiaal, definitief zijn naam op de kaart.

Grand Prix van Monaco 1988

Senna mag met recht Mister Monaco genoemd worden. Hij won de race in totaal zes keer, waarvan vijf keer achter elkaar tussen 1989 en 1993. In 1988 crashte hij vanuit leidende positie, maar het was zijn polerondje op de zaterdag die de aandacht trok. Volgens velen was het namelijk de allerbeste ronde die een coureur ooit gereden heeft.

Senna zelf hielp ook mee aan het creëren van die status. 'Ik reed zo’n beetje op instinct, in een andere dimensie. Het was of ik in een tunnel reed, niet alleen de tunnel onder het hotel, het hele circuit leek een tunnel. Ik ging maar door en door en door.' Met een tijd van 1.23.998 was hij daarmee ruim 1,4 seconde sneller dan teamgenoot Prost. Helaas zijn er geen onboardbeelden van het legendarische rondje, maar onderstaande ronde van de race geven een aardig beeld weer.

Grand Prix van Japan 1988

Senna kon in de voorlaatste race van 1988 al kampioen worden als hij wist te winnen in Japan. De vooruitzichten waren goed, want de McLaren-coureur startte als vanouds vanaf poleposition. Zijn bolide viel echter stil op de grid, waardoor hij terugviel naar P16.

Een inhaalrace moest zijn titelkansen in leven houden en dus gaf Senna alles. Binnen twintig ronden lag de uitstekende regenrijder, het regende namelijk gedurende een gedeelte van de race, alweer tweede achte teamgenoot en titelrivaal Prost. Zeven ronden later pakte Senna ook hem op het rechte stuk, waarna hij zonder al te veel moeite alsnog naar zijn eerste wereldtitel reed.

Grand Prix van Brazilië 1991

Anno 1991 had Senna vrijwel alles bereikt wat een Formule 1-coureur kan bereiken, maar er ontbrak één heel belangrijk ding: een thuiszege in Brazilië. De coureur kampte in de jaren daarvoor constant met pech in eigen land, maar in 1991 leek het dan eindelijk te lukken op het circuit van Interlagos.

Hij reed gedurende de hele race aan de leiding, maar na een ronde of vijftig begon de versnellingsbak van zijn McLaren opeens kuren te vertonen. Geen vierde versnelling en al snel gaven de vijfde en derde versnelling er ook de brui aan. De Braziliaan moest constant in de zesde versnelling blijven rondrijden, zelfs in de langzame bochten, waardoor hij geregeld bijna stilviel.

Toen de hemel openbarstte gebaarde een uitgeputte Senna dat de race zo snel mogelijk gestopt moest worden. Dat gebeurde niet, maar het werd hem niet fataal. Senna liet zijn talent en passie tot het uiterste gaan en bleef zodoende Riccardo Patrese een kleine drie seconden voor. De toen al tweevoudig wereldkampioen schreeuwde het uit van emotie over de boordradio en moest in de paraderonde door doktoren uit zijn auto gehaald worden wegens uitputting.

Grand Prix van Europa 1993

Senna maakte zijn reputatie als ijzersterke regenrijder andermaal waar in de openingsronde van de Europese Grand Prix van 1993, dat jaar verreden op het Engelse circuit Donington. Hij startte als vierde, maar kwam wat minder goed weg dan nummer vijf Karl Wendlinger. Het was alom bekend dat Senna zich thuis voelde op een verregend circuit, zo ook het kletsnatte Donington.

Hij maakte zijn verloren plek al binnen een paar bochten goed, door zowel Wendlinger als Michael Schumacher in te halen. Enkele honderden meters later was ook Williams-coureur Damon Hill aan de beurt, waardoor Senna opschoof naar de tweede plek achter Hills teamgenoot Prost. Die werd aan het einde van de eerste ronde ook door Senna gepasseerd, waardoor de Braziliaan in één ronde tijd opschoof van P5 naar P1.

Volgens velen was die ronde één van de beste raceronden die een coureur ooit heeft gereden. Even later reed Senna overigens ook nog de snelste ronde van de race terwijl hij door de pitsstraat reed. Toen was er nog geen snelheidslimiet voor dat stukje baan. (McLaren F1 Media)