Ferrari 1000 GP's | Alle Ferrari-wereldkampioenen op een rijtje

Aankomend weekend rijdt Ferrari op Mugello, haar thuiscircuit, de duizendste Formule 1-race. Hoewel de Italiaanse renstal in 2020 niet vooruit te branden is, kent Ferrari een zeer rijke historie in de Formule 1. Al sinds het begin in 1950 doet het team mee en heeft het veel successen geboekt. Deze keer kijken we bij Ferrari 1000 GP's naar alle wereldkampioenen die het illustere team voorgebracht heeft.

Met in totaal zestien constructeurstitels en vijftien rijderstitel mag Ferrari zich met recht het meest succesvolle Formule 1-team ooit noemen. Die vijftien coureurstitels mag het team onderverdelen onder een negental coureurs. Het laatste kampioenschap bij de teams dateert van 2008, terwijl een jaar eerder voor het laatst een Ferrari-coureur met het goud naar huis ging. Tijd om de statistieken eens af te stoffen, zou menig Ferrari-fan denken.

Alberto Ascari - 1952, 1953

Met twee wereldtitels op zak in 1953, beiden behaald met Ferrari, mag Alberto Ascari zich de eerste meervoudig wereldkampioen Formule 1 noemen. Wie aan Ferrari denkt, denkt aan de Italiaan Ascari. Het kampioenschap liep hij in 1951 op enkele punten mis, maar in 1952 was hij on fire. Los van de Indianapolis 500 won Ascari dat jaar elke race waar hij aan mee deed en ook het seizoen erna reeg hij de overwinningen aaneen.

Van de 32 races waar hij aan meedeed in de Formule 1, won hij er dertien, waarvan elf in 1952 en 1953. Daarnaast pakte hij ook nog eens veertien poles en twaalf snelste rondes, ongekend in toen nog zeer jonge kampioenschap. Het meest bijzondere is nog wel dat Ascari in 1952 en 1953 zeven races achter elkaar won, van de Grand Prix van België van 1952 tot en met de Argentijnse Grand Prix van 1953. Dit record werd pas in 2013 verbroken door Sebastian Vettel, die toen negen keer achter elkaar zegevierde.

Ascari is één van de parels die de Formule 1 in de jaren vijftig vorm gaf. Lang kon hij niet genieten van zijn eigen succes, want in 1955 verongelukte de Italiaan op 36-jarige leeftijd bij een Ferrari-test op Monza. De bocht waarin het gebeurde: de Variante Ascari.

Juan Manuel Fangio - 1956

Teamhopper Juan Manuel Fangio, één van de meest succesvolle Formule 1-coureurs ooit, pakte slechts één van zijn vijf wereldtitels in een Ferrari: die van 1956. Met 'slechts' drie overwinningen was het jaar met de Italiaanse renstal zonder twijfel één van Fangio's minst dominante seizoenen.

Gedurende 1956 was de toen 45-jarige Argentijn in een hevig gevecht verwikkeld met Stirling Moss, Jean Behra en teamgenoot Peter Collins. Bij het ingaan van de laatste race had Fangio een dusdanig grote voorsprong dat Collins, op dat moment zijn enige titelrivaal, moest winnen én de snelste ronde moest pakken om de schaal mee naar Groot-Brittannië te brengen.

Fangio viel uit, maar Collins weigerde kampioen te worden dankzij andermans pech. Hij overhandigde zijn bolide aan Fangio voor de laatste ronden van de slotrace op Monza, iets wat toen nog mocht, en zag dus ook zijn rivaal en teamgenoot kampioen worden.

Van zijn in totaal 24 carrièrezeges pakte Fangio er drie in het rood van Ferrari, waar hij slechts één seizoen voor reed. In 1995 overleed de Argentijn op 84-jarige leeftijd. Zijn record van vijf wereldtitels werd in 2004 pas verbroken door Michael Schumacher.

Mike Hawthorn - 1958

Wellicht is Mike Hawthorn één van de onbekendere wereldkampioenen in de Formule 1, al komt dat omdat hij al vroeg het leven liet. In 1958, hij was toen 28 jaar oud, was hij de eerste Brit die zich tot kampioen kroonde in koningsklasse van de autosport. Daarnaast rekende de blonde coureur af met vijf jaar aan Fangio-dominantie.

De manier waarop Hawthorns enige jaar succes tot stand kwam, mag overigens zeer bijzonder genoemd worden. Hij finishte dat jaar, we hebben het over 1958, als tweede in de Grand Prix van Portugal, maar werd later gediskwalificeerd omdat hij tegen de rijrichting ingereden zou hebben. Titelrivaal Stirling Moss, die de wedstrijd won, was het daar niet mee eens en bestreed de beslissing van de wedstrijdleiding. Het resultaat: Moss en Hawthorn kregen gelijk, laatstgenoemde werd 'gewoon' als tweede geklasseerd en kreeg zodoende ook de zeven bijbehorende punten terug.

Aan het einde van het seizoen had Hawthorn uitgerekend één punt genoeg om Moss van zich af te houden in de titelstrijd. Zodoende heeft de Brit zijn enige titel te danken aan de sportiviteit van de in april 2020 overleden landgenoot. 'Ik aarzelde geen moment', zei Moss jaren later over zijn beslissing om in protest te gaan tegen Hawthorns diskwalificatie in Portugal.

Lang kon Hawthorn niet genieten van zijn wereldtitel. In januari 1959 kwam hij om het leven bij een verkeersongeval. De Ferrari-coureur gaat de boeken in als enkelvoudig wereldkampioen met drie zeges en vier poles achter zijn naam.

Phil Hill - 1961

Inderdaad, er zijn drie Hills die zich hebben mogen kronen tot Formule 1-wereldkampioen. De Amerikaan Phil Hill heeft echter niets te maken met vader en zoon Graham en Damon Hill. De Ferrari-coureur maakte eind jaren vijftig en begin jaren zestig furore in de koningsklasse van de autosport, al wordt hij vaak wel tot één van de mindere wereldkampioenen geschaard.

Dat komt vooral doordat Hill zijn titel te danken heeft aan het overlijden van teamgenoot Wolfgang von Trips in de voorlaatste race van 1961 op Monza. De Duitser verloor vlak voor de Parabolica de controle over zijn Ferrari en vloog het publiek in. Vijftien toeschouwers en Von Trips zelf vonden de dood bij het ongeluk.

Hill won de race en klom naar de leiding in het kampioenschap, met één punt meer dan de overleden Von Trips. Niemand kon hem echter meer inhalen en dus kroonde Hill zich op Monza tot kampioen. Vervolgens besloot Ferrari zich terug te trekken voor de laatste race op Watkins Glen. De nieuwbakken wereldkampioen, die in zijn carrière slechts drie races wist te winnen, zei een jaar later niet meer de absolute honger in het race te missen. 'Ik wil niet langer meer het risico lopen te sterven.'

John Surtees - 1964

Slechts één iemand heeft het voor elkaar gekregen om zowel op twee als op vier wielen wereldkampioen te worden: John Surtees. In 1956, 1958, 1959 en 1960 werd de Brit vier keer kampioen in de 500cc-klasse, de voorloper van de huidige MotoGP, en in 1960 besloot hij het ook te proberen in de Formule 1.

Zijn grote succes boekte Surtees in 1964, toen hij zich in de Ferrari wist te kronen tot Formule 1-wereldkampioen. In een ultieme titanenstrijdt met Jim Clark en Graham Hill kwam de voormalig motorcoureur als winnaar uit de bus, al ging het tijdens de laatste race in Mexico niet van een leien dakje. Motorproblemen duwden Surtees die wedstrijd terug in het middenveld. Hill clashte vervolgens met Surtees' teamgenoot Lorenzo Bandini, waardoor eerstgenoemde moest opgeven.

Clark leek vervolgens op weg naar zijn tweede Formule 1-titel, zij het niet dat hij in de allerlaatste ronde terugviel naar P5 wegens een kapotte olieleiding. Bandini liet vervolgens zien de ideale teamgenoot te zijn door snelheid te verminderen, waardoor de zich teruggevochten Surtees P2 kon overnemen. Daardoor werd de Brit met één punt meer dan Hill wereldkampioen van 1964.

Na zijn titel boekte Surtees nog verschillende dagsuccesjes, maar echt strijden om het kampioenschap lukte hem niet meer. Uiteindelijk won de in 2017 overleden coureur zes van zijn 111 gereden Grands Prix' en mocht hij er acht vanaf P1 aanvangen.

Niki Lauda - 1975 en 1977

Niki Lauda is wellicht één van de grootste coureurs die de Formule 1 ooit gekend heeft. Natuurlijk om zijn drie wereldtitels, waarvan hij die van 1975 en 1977 dominant binnensleepte namens Ferrari, maar ook om dat ene jaar waarin hij de titel net misliep: 1976.

Als regerend titelhouder was de Oostenrijker, ook bekend als De Rat vanwege zijn markante overbeet, de grote favoriet van 1976, maar McLaren-coureur James Hunt was ook aardig in vorm dat jaar.

De twee wisselden elkaar af aan de kop van het veld, maar tijdens de Grand Prix van Duitsland op de legendarische Nordschleife sloeg het noodlot bijna toe voor Lauda. Hij crashte in de Bergwerk-bocht, waarna zijn Ferrari direct vlam vatte. Een aantal dappere collega-coureurs haalden de Oostenrijker vliegensvlug uit het brandende wrak, maar het kwaad leek toen al geschied.

Met ernstige brandwonden aan het gezicht en een beschadigde long sprak een priester in het ziekenhuis al zijn laatste sacramenten, zij het niet dat Lauda vliegensvlug herstelde en nog met het verband op het hoofd zes weken later terugkeerde voor de Grand Prix van Italië.

Winnen deed Lauds niet dat jaar, omdat Hunt optimaal profiteerde van zijn afwezigheid na zijn crash. Uiteindelijk kon hij nog orde op zaken zetten in de laatste race, maar hij besloot op te geven wegens, volgens hem, zeer gevaarlijke omstandigheden op een nat Fuji. Hunt ging er alsnog met de titel vandoor. De rivaliteit tussen die twee in 1976 werd jaren later, in 2013 om precies te zijn, verfilmd in de Hollywoodkraker Rush.

Woorden schieten tekort om de grootsheid van de in 2019 overleden Lauda beknopt samen te vatten. Zijn statistieken spreken voor zich: drie wereldtitels, 54 podiums, 25 zeges, 24 poles en 24 snelste ronden.

Jody Scheckter - 1979

De Zuid-Afrikaan Jody Scheckter kroonde zich in 1979 tot wereldkampioen Formule 1. De coureur was gedurende het gros van de jaren zeventig al een begenadigd coureur door namens onder meer Tyrrell en Walter Wolf Racing hier en daar een zege mee te pikken. Zijn grote succes boekte Scheckter echter in 1979, in het legendarische rood.

Hoe zijn wereldtitel tot stand kwam? Simpel: gewoon erg constant zijn. In tegenstelling tot bijvoorbeeld John Surtees en Mike Hawthorn had Scheckter geen bizarre scenario's nodig om het kampioenschap te pakken. De Zuid-Afrikaan was in 1979 simpelweg de beste en meest constante coureur van de hele grid. In een door Ferrari gedomineerd jaar vormde alleen teamgenoot Gilles Villeneuve een bedreiging voor hem.

Na zijn kampioensjaar was het echter al snel over met de pret. Ferrari bouwde in 1980 de ronduit waardeloze R312T5, een bolide die nog slechter was dan de 2020-Ferrari, en met een vijfde plaats in Long Beach finishte Scheckter slechts één keer in de punten dat jaar. Na 1980 gaf de vader van voormalig IndyCar-coureur Tomas Scheckter er de brui aan, met één titel en tien overwinningen achter zijn naam.

Michael Schumacher - 2000 t/m 2004

Met zeven wereldtitels, 91 overwinningen, 77 snelste ronden en 68 poles is Michael Schumacher voorlopig nog de meest succesvolle coureur die de Formule 1 ooit gekend heeft. Zijn grootste successen boekte hij begin deze eeuw in het rood van Ferrari, door tussen 2000 en 2004 ieder jaar de wereldtitel op te eisen.

Al in 1994 en 1995 pakte Schumacher twee kampioenschappen, maar toen nog als coureur van Benetton. Het jaar daarop vertrok hij naar Ferrari, dat al sinds 1979 geen coureurstitel meer won, om langzaam, maar zeker te bouwen aan een succesformatie. Met teambaas Jean Todt en tactisch meesterbrein én ontwerper Ross Brawn vormde Schumacher de succesdriehoek die Ferrari begin deze eeuw tot het meest dominante team ooit maakte.

Er stond geen enkele maat op Schumacher in die tijd. Ferrari was het schoolvoorbeeld van hoe het moest: pijlsnel zijn en daarnaast ook nog eens een zeer betrouwbare bolide hebben. Zelden moest Schumacher, of teamgenoot Rubens Barrichello, zijn rode bolide parkeren langs de kant. To finish first, you first have to finish.

Tussen 1996 en 2006 won Schumacher 72 keer voor Ferrari, nog altijd een record voor één en hetzelfde team. In 2006 hing de Duitser zijn helm aan de wilgen om in 2010 een minder succesvolle comeback van drie jaar te maken bij Mercedes. Algemeen wordt erkend dat hij aan de basis heeft gestaan van de megasuccessen die de Duitse renstal vandaag de dag kent.

Kimi Räikkonen - 2007

De schoenen van Michael Schumacher vullen, onmogelijk eigenlijk. Toch flikte zijn directe vervanger Kimi Räikkonen het in 2007 gelijk al. De Fin, anno 2020 nog altijd Formule 1-coureur, ging in de absolute slotfase van het seizoen ervandoor met de wereldtitel.

In de laatste zes wedstrijden voor de slotrace in Brazilië pakte Räikkonen elke keer een podium, al had hij nog een minimale kans op de titel. Wilde hij kampioen worden op Interlagos, dan moest hij de race winnen en mochten McLaren-coureurs Fernando Alonso en Lewis Hamilton niet hoger eindigen dan respectievelijk derde en zesde.

Precies dat gebeurde. Hamilton gleed in de eerste ronde van de baan af en kampte later met versnellingsbakproblemen, waardoor hij slechts als zevende over de finish kwam. Alonso werd derde en Räikkonen won, doordat teamgenoot Felipe Massa hem de eerste plaats schenkte. Met 110 punten kroonde de populaire Fin zich tot wereldkampioen van 2007, met slechts één puntje meer dan zowel Alonso als Hamilton.

Räikkonen zal nog tot 2009 bij Ferrari blijven om in 2014 terug te keren bij het team uit Maranello. Zoals geschreven rijdt de nu 40-jarige coureur nog altijd mee in de Formule 1, met 21 overwinningen en achttien polepositions op zak.

Alonso, Prost, Vettel en co.

Hoewel de negen bovenstaande coureurs het als enigen voor elkaar kregen om wereldkampioen te worden in de Ferrari, heeft vrijwel elke legendarische coureur het rood wel eens gedragen. Denk daarbij aan Jacky Ickx, Gilles Villeneuve, Nigel Mansell, Alain Prost, Jean Alesi, Fernando Alonso, Sebastian Vettel. Allen brachten ze de tifosi in extase, maar geen van hen maakte hun droom waar: de titel winnen voor Ferrari. (foto bovenaan het artikel: Ferrari F1 Media)