Opinie | Het is weer tijd voor tegengas op het jaarlijkse Monaco-afzeikuurtje

De Grand Prix van Monaco is verreden, dus is het tijd voor de jaarlijkse discussie: moet dit circuit nog op de kalender staan, of niet? Vanuit een politiek perspectief en gekeken naar waar Formule 1-deals de meeste prestige en bekijks van de wereldelite opleveren, is een jaarlijks bezoekje aan Monaco een no-brainer. Luisteren we naar de feedback van racefans wereldwijd dan is er weer een stevige dosis aan onvrede en onbegrip die geneutraliseerd dient te worden. Waarom blijf ik fan van deze ogenschijnlijk consistent saaie wedstrijd?

Toegegeven, zelfs voor mij was het dit jaar doorbijten. Het is dat ik vakantie vier en daarom verder al vrij weinig te doen had, maar ik geef toe dat de zondag van Monaco weinig waarde toegevoegd heeft aan mijn weekend. Er zijn in totaal vijf inhaalacties geplaatst, later zag ik op social media dat de regie zelfs vaker uitweek naar vriendinnen van coureurs - zeven keer. Een grappig feitje, en de vriendinnen van Charles Leclerc, Carlos Sainz en Alexander Albon zijn niet vervelend om te zien, maar een beetje pijnlijk kan je het absoluut noemen.

Dat inhalen in Monaco nagenoeg onmogelijk is, weten we al jaren. Na afloop kaartten diverse coureurs terecht aan dat je rekening moet houden met een overspeed van vier of vijf seconden (dus het relatieve snelheidsverschil tussen twee coureurs), wil je een succesvolle inhaalactie plaatsen. Lance Stroll lukte het op een setje softs bij Zhou Guanyu die op vijftig ronden oude hards reed. Dat is een beetje de extreme mate waarin de bandencondities van coureurs moeten verschillen om in Monaco ook maar iets uit te kunnen halen. Zelden is het snelheidsverschil tussen twee auto's zo groot.

Pérez en Magnussen verknallen het feestje in Monaco

Dat hoeft niet te betekenen dat de Grand Prix niet spannend is. Sterker nog, wanneer inhalen onmogelijk is, wordt strategie nog veel belangrijker - een van de redenen dat ik jaarlijks uitkijk naar Monaco. Teams draaien simulaties van duizenden mogelijke scenario's (hierover is een mooi item te zien met Craig Scarborough op F1TV) waarin ze van alles mee moeten nemen: crashes en pitstops van concurrenten, maar ook pitstops van teams die minder snelheid hebben, maar toch een mogelijk obstakel zouden kunnen vormen.

Neem als voorbeeld dat Red Bul Racing Max Verstappen lang niet kon pitten omdat hij dan achter Yuki Tsunoda terechtgekomen was, en dat terwijl de Red Bull op het straatcircuit veel meer snelheid had dan de Racing Bulls-bolide. Tsunoda, die uiteindelijk na de rode vlag niet meer stopte, had de Nederlander in theorie opgehouden, wat meteen de kans op de P5 van George Russell vergooid had voor Verstappen. Renstallen zijn zo continu aan het rekenen om te bepalen waar dat gouden moment zit om de trekker over te halen. Red Bull werd in deze keuze overigens wel meegeholpen door het feit dat Lewis Hamilton de pits indook en zo met een undercut dreigde. Wilde het team uit Milton Keynes Verstappen nog naar binnen roepen dan móést dat vlak na Verstappens voormalige titelrivaal dit deed.

Dat Kevin Magnussen Sergio Pérez schepte in de eerste ronde heeft dan zeker in negatieve zin bijgedragen aan hoe saai de race van afgelopen zondag was. De aanvaring tussen de Haas en de Red Bull veroorzaakte een rode vlag, en dat stond toe dat Ferrari en McLaren risicoloos de race uit konden rijden. Onder een rode vlag mogen teams van compound wisselen, waardoor nagenoeg elke coureur bij de herstart aan het bandenreglement voldeed. Een pitstop maken was niet meer nodig en de meeste teams deden dat daarom dus ook niet meer.

Wat had Monaco dan wél?

Wat Monaco wél had? Heel erg weinig. De top tien van de grid is geëindigd zoals deze top tien begonnen is aan de wedstrijd. Dat zegt voldoende over hoe weinig er te beleven viel. Dit is bovendien een nieuw record - voorheen was in twee wedstrijden enkel de top zes ongewijzigd, waarvan eenmaal in Singapore en eenmaal in, u raadt het al, Monaco. Toch ga ik een pleidooi houden in het voordeel van de Grand Prix van Monaco.

Het eerste argument - een argument dat ik tegen vrienden, familie en andere mensen om mij heen die mijn Formule 1-fanatisme nog niet zat zijn blijf herhalen - is dat dit mentaal met afstand de meest veeleisende race is voor de coureurs zelf. Als toeschouwer heb je daar enkel met voldoende inlevingsvermogen wat aan, dat begrijp ik, maar desalniettemin kan je dit wel meenemen als verzachtende omstandigheid. Na de chicane bij het uitkomen van de tunnel razen de rijders met 120 kilometer per uur centimeters langs de vangrail. Dat is de snelheid die u en ik na zevenen op Nederlandse snelwegen hanteren. De coureurs doen dit zeventig keer op rij, met minimale marge voor fouten. Alleen Lance Stroll lukte het niet. Dat vergt anderhalf tot twee uur lang de opperste concentratie, naast de fysieke inspanning die ze altijd al leveren in de auto.

Daarnaast is het misschien niet de juiste strategie om voor een evaluatie van het weekend in Monaco naar de Grand Prix te kijken. Het is wat onorthodox, maar in de kern is het de zaterdag die aantrekkelijk is. Leclerc mocht met een tijd van 1:10.270 poleposition op zijn naam zetten. De snelste ronde van de race, neergezet door Lewis Hamilton in lap 63, was een 1:14.165. Het gewicht van benzine en de slijtage van de banden beperken de coureurs in het pushen tijdens een race in Monaco, wat betekent dat de échte uitdaging in een polelap zit, en niet in het voltooien van een raceronde. Dit doet niets af aan de prestaties van de coureurs, trouwens, want wie de race wel eens geprobeerd heeft in de simulator weet hoe ongelooflijk lastig het is om hem uit te rijden.

Willen we waarde toekennen aan het weekend dan is het terecht om op zijn minst de zaterdag mee te nemen in het eindoordeel, wanneer u al weigert om enkel naar de kwalificatiesessie te kijken. Op zaterdag heb je in Monaco de spanning, op zondag doorgaans een strategisch steekspel dat teams in staat stelt om te tonen hoe effectief hun rekenmodellen zijn en dat ze een semi-optimaal kwalificatieresultaat toch nog om kunnen buigen in een podiumplek, of beter. Dat het dit jaar in de soep gelopen is, is ongelukkig, maar betekent wat mij betreft niet dat Monaco's plek op de kalender ter discussie gesteld moet worden.

Een unieke uitdaging

Monaco geeft fans niet wat Formule 1-races de toeschouwers normaliter wel geven. Ergens is dat jammer, want men kijkt natuurlijk om te zien hoe de twintig beste coureurs van de wereld elkaar te snel af zijn. Anderzijds kijk je naar een sport waarin rijders blootgesteld worden aan verschillende circuits, verschillende typen asfalt, verschillende typen bochten en rechte stukken, en verschillende pitstraten. Monaco is nu eenmaal een van de uitschieters van de kalender die op heel veel fronten uniek is.

Daar kan je als kijker van balen, maar je kan er ook het mooie van inzien: één keer per jaar mogen de coureurs het laten zien op een circuit dat traag is, extreem gecompliceerde, trage stukken kent en met de aanliggende haven en heuvelachtige omgeving ook wel weer mooie plaatjes oplevert. Dat dat uiteindelijk resulteert in vijf inhaalacties over een hele race is jammer, maar het maakt de controle en kunde van de coureurs niet minder indrukwekkend. Daarom kijk ik nu al uit naar volgend jaar, zelfs als je, zoals Verstappen na afloop aangaf, een kussen mee moet nemen naar de bank, voor het geval je het tussendoor niet kan laten om een uiltje te knappen.

Meediscussiëren? Klik hier om je te registreren.