Daarom kijk ik F1 | Toen Schumacher's zesde titel werd overschaduwd door drie jonge honden

Iedere Formule 1-fan heeft zo zijn favoriete coureurs, teams en racemomenten. De redacteuren van F1Maximaal zijn hier geen uitzondering in. Iedere week deelt één redacteur in de 'Daarom kijk ik F1'-rubriek zijn favoriete Formule 1-moment aller tijden. Deze week is het de beurt aan Harry Verolme.

In de eerste jaren na je geboorte ervaar je meer prikkels dan je in de rest van je leven zult meemaken. Iedere dag weer zijn er nieuwe dingen om te proeven, horen, zien, ruiken en te betasten. Het zijn, in feite, de vormende jaren van je persoon, waarin onder andere je interesses en passies ontstaan. In die periode regeert de nieuwsgierigheid.

Het was in die periode dat ik, als dreumes, mijn vader in de donkere weekenden van het voorjaar naar beneden hoorde sluipen. Niet veel later volgden er dan geluiden uit de woonkamer die mij tot op de dag van vandaag kippenvel bezorgen. Het was onmogelijk om niet naast hem te willen zijn. Eenmaal zittend op de bank, aandachtig starend naar het miljoenenschouwspel dat voor mijn ogen afspeelde, werden mijn ogen geopend.

Schumacher vecht met hand en tand voor zesde titel

Hoewel ik ongetwijfeld eerder F1-wedstrijden gezien had, was het Formule 1-seizoen van 2003 het eerste jaar dat ik bewust en in zijn volledigheid meemaakte. Verklaren waarom is achteraf gezien eenvoudig. In aanloop naar het betreffende seizoen hadden Michael Schumacher en Ferrari een spoor van vernietiging achtergelaten. Het team was al drie jaar lang in alle opzichten superieur en was zelden op een fout te betrappen. Maar in 2003 kwam daar verandering in.

Waar Schumacher drie opeenvolgende jaren met de overwinning aan de haal was gegaan in de eerste Grand Prix van het jaar, kon de toen vijfvoudig wereldkampioen die zegereeks dat jaar niet doorzetten in Albert Park. Sterker nog, het zou tot het vierde raceweekend duren totdat Schumacher op de hoogste trede van het podium stond. Een aantal voor de Rekordmeister atypische fouten openden de deur voor Kimi Raikkonen om een vroege voorsprong te grijpen in het kampioenschap.

Raikkonen zou in 2003 een dijk van een jaar kennen, ondanks dat het McLaren-team hem geen nieuwe auto kon geven. De ‘revolutionaire’ MP4-18, die dat seizoen had moeten debuteren, bleek te onveilig en te onbetrouwbaar om gebruikt te worden tijdens raceweekenden, wat de prestaties van de ijskoude Fin alleen maar spectaculairder maakte. Dankzij een geweldig vertoon van consistentie hield Raikkonen het titelgevecht tot en met de laatste race in leven.

Aanstormende talenten leggen Schumacher vuur aan de schenen

Maar de toen 23-jarige oogappel van McLaren-baas Ron Dennis was verre van de enige rijzende ster dat jaar. In zijn woest onbetrouwbare maar razendsnelle Williams bewees straatvechter Juan Pablo Montoya een coureur te zijn met waanzinnige vaardigheden. En na een jaar actief te zijn geweest als testrijder bij Renault, liet een hongerige en vurige Fernando Alonso de kans van zijn leven niet door zijn vingers glippen, ondanks over geen heel competitieve auto te beschikken

Het werd al gauw duidelijk dat we naar grootheden in wording keken, door de manier waarop die jongen honden het vuur aan de schenen van veteraan Schumacher legden. Raikkonen en Alonso grepen beide hun eerste overwinning op een manier alsof het hun vijfentwintigste al was, zo vastberaden en dominant dat ze optraden. Het was dan ook geen verrassing dat zij de eerste F1-coureurs na Schumacher waren die als wereldkampioen werden gekroond.

Lessen na het F1-seizoen van 2003

Het is een zegen en een vloek dat het F1-seizoen van 2003 mijn eerste was. De hoeveelheid drama, actie en emotie die ik heb mogen ervaren het jaar dat Schumacher Juan Manuel Fangio passeerde met zijn zesde wereldbeker, legde de lat voor toekomstige seizoenen dermate hoog dat mijn tevredenheid over een seizoen pas in orde is wanneer het titelgevecht tot de laatste seconde duurt. Maar tegelijkertijd leerde dat seizoen mij om verder te kijken dan alleen de actie op de baan, dat de verhaallijnen ernaast minstens zo interessant zijn.

De Formule 1 draait namelijk in de basis om karakters die met elkaar ten strijde trekken, als een soort hedendaagse gladiatoren wier wapenuitrusting hyperintelligente, razendsnelle machines zijn. Tezamen met de drama die ontstaat wanneer hun koppen botsen, vormen zij de drijvende kracht achter de sport. Om die ego’s elkaar, jaar in jaar uit, in de haren te zien vliegen, is een schouwspel om je vingers bij af te likken. Het is een eeuwig voortdurende achtbaan van emoties.

Tot op de dag van vandaag echoën die emoties en gevoelens door mijn lichaam in de momenten voorafgaand aan een Grand Prix. De tijd vertraagt wanneer de startlichten op het punt staan te doven. Iedere race is spektakel an sich, een nieuw hoofdstuk in de geschiedenis van de sport die ik koester én een kans voor de coureurs om boven zichzelf uit te stijgen. En dit alles bij elkaar, dat is waarom ik Formule 1 kijk. (Foto: Ferrari F1 Team)