De Vries' weg naar de F1: 'Wij startten die kart en Nyck rende weg van het lawaai'

Nederland krijgt er in 2023 een nieuwe Formule 1-coureur bij. Hendrik Johannes Nicasius de Vries, in de volksmond beter bekend als Nyck de Vries, neemt plaats bij AlphaTauri. De voor Red Bull Racing rijdende Max Verstappen is uiteraard ook nog altijd op het asfalt te vinden. Daarmee is het voor de Nederlandse fans genieten geblazen dit jaar. Maar wie is de Nederlandse nieuwkomer eigenlijk? Hoe heeft hij zich een weg gebaand door de vele juniorenklassen en wat weten we van De Vries? In een tweedelig item lichten we hem uit voordat hij aan zijn eerste F1-seizoen begint.

We proberen het raceleven van De Vries zo eerlijk mogelijk op te delen in twee stukken, met in deel één het begin van zijn leven en carrière, en deel twee zijn latere jaren. Het begon allemaal in Uitwellingerga, een dorpje met slechts 425 geregistreerde inwoners in Midden-Friesland, nabij Sneek. Een dorpje dat hoogstens bekend is van de Prinses Margriettunnel en enkele langebaanschaatsers, Rienk Nauta, Sjoerd de Vries (je raadt het niet) en Yvonne Nauta. Laatstgenoemde is van de drie de meest succesvolle met brons op het WK allround in 2014. Nu is de meest fameuze sporter uit het dorpje de autocoureur.

Eigenlijk is het De Vries net als Verstappen met de paplepel ingegoten. Jos Verstappen is weliswaar bekender dan Hendrik-Jan de Vries, Nycks vader, maar ook Hendrik-Jan schaarde zich vroeger onder de motorsport-elite. Hij had een autobedrijf in de binnenstad van Sneek en reed in zijn jongere jaren in de Renault 5 Turbocup. Sterker nog, enkele raceprominenten die vandaag de dag veel in beeld zijn, gingen vroeger met de vader van De Vries om. Zo heeft Tom Coronel het in FryslanDOK: ‘Formula de Vries’ over dat vader Hendrik-Jan in ’88 in het raceteam van zijn broer reed.

‘Nyck heb ik zien opgroeien. Niet super close, maar in autosportland heb ik hem wel altijd in de gaten gehouden’, stelde de Dakar-coureur. Met de achtergrond van vader Hendrik-Jan kon het ook bijna niet anders dan dat zoon Nyck ging karten. ‘Dan koop je op zo’n jonge leeftijd een kart voor hem, en dan heeft hij geen keus’, herinnert Hendrik-Jan zich. ‘Jij gaat racen en dat is dat. Wij startten die kart en hij vond het helemaal niks. Hij rende weg van het lawaai’, vertelt hij met een lach.

De Vries bang voor de kart

Ook De Vries zelf kon zich die eerste keer in de karts herinneren. Hij was als kind doodsbang voor harde geluiden en zag het totaal niet zitten om in het apparaat te stappen. Hij stopte propjes papier in zijn oren om het geluid uit te sluiten. Na enkele ronden was hij de propjes papier kwijt, maar ook zijn angst voor het motorgeluid. De Vries had er plezier in, maar bovenal werd in die eerste jaren duidelijk dat hij over een enorme portie talent beschikte. Hij had zijn roeping gevonden.

In 2006 was De Vries elf en werd het tijd voor het eerste échte kartkampioenschap. Het Dutch championship ICA Junior-kampioenschap was de eerste klasse waarin De Vries op de proef gesteld werd, en hij slaagde met vlag en wimpel. Eerste werd hij niet, maar zijn uiteindelijke derde eindklassering, daar hoefde hij niet ontevreden mee te zijn. Datzelfde jaar volgde het Belgische Cadet-kampioenschap: P2.

Een jaar later schroefde de familie De Vries de frequentie op. Hier noemen we specifiek zijn familie omdat het langzaamaan een onderneming werd die voor vader, moeder en zusje een fulltimebaan betekende. Het KNAF-kampioenschap eindigde hij op de tweede plek, evenals de Chrono Dutch Rotax Max-challenge, de Belgische variant van deze klasse, de wintervariant van deze klasse en het Belgische kartkampioenschap. Hij moest wachten tot 2008 voordat hij zijn eerste minikampioenschap binnensleepte.

Net zoals de Verstappens toeren door Europa

Als De Vries eenmaal op stoom is, rem je hem ook niet meer af. Hij won de WSK International Series, het Duitse juniorenkartkampioenschap, een jaar later het Europese kartkampioenschap en nog een jaar later het wereldkampioenschap karten. In anderhalf jaar tijd had de toen vijftienjarige alles gewonnen wat er te winnen viel vóór de stap naar de éénzitters. Tijd om naar Italië te verhuizen. ‘De Wintercup waar hij destijds in reed, bestond uit 110 deelnemers. Dat was heel zwaar’, haalt vader Hendrik-Jan zich voor de geest. ‘We reden veel in Italië en Spanje.’ Waren ze af en toe in Duitsland of Genk dan gingen ze nog wel eens langs huis, maar de verhalen van de de Vriesjes doen aardig denken aan de Eurotrips van de Verstappens.

Zoals gezegd verhuisde De Vries in 2011 naar Italië. Naar eigen zeggen had hij het daar wel naar zijn zin en Italiaans lag hem. Wel blijft hij in diverse beeldfragmenten aanhalen dat niet alleen hij kartte, maar zijn familieleden ook. De Vries: ‘Het was een levensstijl die we met z’n allen leefden destijds. Alles draaide om de sport en we konden ons eigenlijk nergens anders druk om maken. We leefden in een soort bubbel. Alle mensen die je ’s weekends tegenkwam, hadden dezelfde levensstijl. Het karten was ook heel erg puur: ik was alleen maar met racen bezig. Ik heb ook niets meegekregen van een normale middelbare schooltijd of een normale jeugd. Alles draaide om de sport.’

Deel twee van De Vries' racebiografie is op zaterdag te lezen op F1Maximaal.nl.