Blog Canada dag 1: een kijkje vanaf de andere kant

Ook bij de Grand Prix van Canada is F1Maximaal.nl als medium aanwezig, al is het niet in de gebruikelijke hoedanigheid. Om een erg lang verhaal kort te maken: dit weekend mag ik doorbrengen naast Circuit Gilles Villeneuve, maar niet in het mediacentrum, zoals u van ons gewend bent. Om tóch een mooi ooggetuigenverslag op papier te zetten, neem ik jullie in een driedaagse blogreeks dus vooral mee in hoe het Canadese weekend vanuit een fanperspectief bevallen is, en leg ik in de eerste editie al uit waarom je in 2023 zelf absoluut moet gaan.

Middels een reis aangeboden door de firma TUI begaf ik mij op donderdagochtend richting Brussel, waar Canada Air mij oppikte en op het vliegtuig naar Montreal zette. Eenmaal aangekomen had ik er gevoelsmatig een hele dag op zitten, maar was het pas een uurtje of 1. Dat zes uur tijdsverschil voel je, hoewel mij wel verteld is dat het op de weg terug nog een tikkeltje vervelender is. COVID leeft in Montreal alleen op het vliegveld. De douaniers doen er erg gewichtig over, maar zodra je het land in bent, mag je mondkapje af, en ook op het circuit hoeft deze niet meer gedragen te worden.

Het immigratiebeleid is er erg streng, vermoedelijk deels gevoed door de Amerikaanse buren die nog veel strenger zijn. Men wil weten of je kennissen in de stad hebt en waarom je langskomt, maar zodra je de Grand Prix van Canada laat vallen, is het vrij snel gedaan met het tegenstribbelen. 'Ah, daar heb je er weer zo eentje', moeten ze diverse keren gedacht hebben. Binnen een kwartier stonden we naast de bagageband.

Na afscheid te nemen van het virusritueel, en de mondkapjes af te doen aan de andere kant van de douane, duik ik met mijn medepassagiers een busje in dat ons over een oneven wegdek naar het hotel rijdt. Montreal oogt goed. Weinig hoogbouw en veel groene buitenwijken. Zoom je op deze wijken in dan valt je weinig bijzonders op, behalve dan dat alles ver uit elkaar ligt. De Nederlandse samenleving is totaal afgesteld op de fiets en voetganger. Canada neigt richting de VS met grote benzineslurpers waarin vele kilometers afgelegd worden. Vier uur rijden is in Nederland het maximum, in Canada zijn sommige mensen dan niet eens thuis. Het verschil is goed voelbaar.

Het hotel ligt in een rustige buitenwijk van de Franssprekende metropool - Montreal is de op één na grootste stad waar Frans gesproken wordt, op nummer twee achter Parijs. Frans heeft mij nooit gelegen, maar ik weet nog net de taxichauffeur erop te attenderen dat hij vier passagiers mee moet nemen. Ook begreep ik de politieagent die hem lachend uitlegt dat hij niet dichterbij het circuit komt dan dat hij op dat moment was, een gesprek waarvan ik met een c'est ca de conclusie opsomde, tot vermaak van de chauffeur.

Een bijzonder gezelschap op een bijzonder circuit

Mijn driekoppige gezelschap (mijzelf incluis vier) bestaat uit drie oudere heren en ikzelf. Zoals het vier goede Hollandse mannen betaamt gaat het uiteraard over de Nederlandse politiek onder het genot van een biertje, nog voordat de eerste vrije training begonnen is. Zo begint de dag vrolijk, is het mooi weer, met een zon die heel af en toe verbroken wordt door een verfrissende wolk. Ideaal weer om het asfalt te verkennen en een wandeling te maken langs het gehele circuit.

Circuit Gilles Villeneuve is volgens mij voor de toeschouwer een van de meest vriendelijke en aantrekkelijk circuits van de kalender. Ik heb er slechts een paar meegemaakt, maar kan wel stellen dat een race gelegen in een park enorme voordelen met zich meebrengt. Zo is de infrastructuur er al, en is het voor de organisatie dus niet nodig om nieuwe voetpaden te verzinnen. Het loopt meestal goed door en gestroomlijnd.

Recent las ik in een tweet van gerenommeerde Formule 1-journalist Joe Saward dat hij ontzettend blij is dat Albert Park, waar jaarlijks de Grand Prix van Australië gehouden wordt, haar contract met de F1 verlengd heeft, en ik denk dat ik nu begrijp waarom. Zo'n race midden in de natuur is ontzettend aantrekkelijk voor de kijker en organisatorisch gezien zeer goed te verwezenlijken. Naast het feit dat Australië een waar raceland is, met grootheden in de historie (denk eens aan Jack Brabham), is er dus nog een reden om er te blijven.

Eén ding dat ik graag belicht voor de F1-fan die nog nooit een race bijgewoond heeft is dat de grootte van een Formule 1-baan totaal niet duidelijk wordt uit televisiebeelden. Pas wanneer je er loopt, merk je hoe groot zo'n complex eigenlijk is. Het kost je meer dan een uur om alle hoeken van het asfalt te zien, en ik ben blij dat ik mijn verkenningsronde op vrijdagochtend doe, want zo'n twee uur voor de eerste vrije training neemt de chaos toe en beginnen georganiseerde versmallingen bij de voetgangerspaden als verstopte trechters te werken.

Drukte bij vrije trainingen

Vanwege het coronavirus vormde Canada twee jaar geen onderdeel van de kalender, en dat is aan de sfeer op het circuit te merken. Er wordt veel Frans en veel Amerikaans gesproken. Montreal ligt dicht bij de grens met Amerika - ter beeldvorming: New York is zo'n zes uur rijden. Dat is voor Nederlanders veel, wij zitten dan in Parijs, maar hier is het een stukje van niets. Er zijn dit weekend ook veel Amerikanen, dus.

Dat, en het feit dat de Grand Prix zo lang afwezig geweest is hier, zorgt voor een goede stemming. Op vrijdagen valt het qua drukte meestal wel mee, maar in het hart van de Canadese stad is eigenlijk totaal niet te zien dat er 'slechts' getraind wordt. De rijen voor de drankkraampjes zijn lang en de tribunes stromen voor de eerste vrije training vrijwel volledig vol, althans, in de derde sector bij de 180-gradenbocht dan.

Daar heeft men mooi uitzicht op de diverse coureurs die in die betreffende bocht hun aanloop nemen voor een snelle ronde. Je ziet duidelijk verschil tussen wanneer de coureurs bezig zijn met een pushlap of wanneer ze het rustig aan doen. Er wordt in dat eerste geval namelijk plots veel meer asfalt gebruikt dan voorheen. De Red Bull Racing-bolide van Max Verstappen en Sergio Pérez lijkt in die bocht sterk, maar Ferrari kan er al helemaal wat van.

Wanneer de rood gekleurde bolide aanzet na deze bocht genomen te hebben zie je dat de auto verreweg het snelste van alle bolides de grip vindt aan de voorkant die nodig is voor een snelle draai. Wel duurt het met name bij Carlos Sainz even voordat de achterkant gestabiliseerd is, maar blijft het de F1-75 die duidelijk het sterkste is als het op tractie aankomt. Andere uitblinkers zijn Red Bull en ook McLaren, Alpine en Aston Martin lijken weinig problemen te kennen in de bocht.

Zware regenval in Canada

Met de analyse van die ene bocht probeer ik toch enigszins nuttig invulling te geven aan een weekend waarin ik niet mijn gebruikelijke werk kan uitvoeren. Geen wifi langs het asfalt, geen laptopje op schoot op de Lance Stroll-tribune en geen overvloed aan informatie vanuit de perskamer. Nee, gewoon een strak verhaal over het circuit en Canada zelf.

Er staat een fikse wind die de coureurs ongetwijfeld voelen te Montreal. Als je op de tribune zit, voel je met regelmaat een rukwind die een rijder zomaar uit balans kan brengen. Ook is het heel het weekend al onrustig qua weer. Op donderdag kreeg een bus vol Nederlanders gelijktijdig een NL-alert (hoewel de term CN-alert hier niet had misstaan) over hevige donderstormen die boven de stad gierden en zelfs over mogelijk tornadogevaar.

Ook op vrijdag was het weer mis. Als toeschouwer van een Formule 1-race zijn er twee woorden die je niet wil horen: heavy en rain. Laten dat nou net de twee woorden zijn die Verstappen van zijn ingenieur te horen kreeg tegen het einde van de sessie. De coureurs ontweken de meeste nattigheid wegens een gelukkige starttijd, maar de fans niet. Het ene moment zit je op de tribune, het andere moment sta je in de stromende regen te wachten op je metro. Ik zag halverwege de dag een dame voorbijlopen met een T-shirt aan met c'est la vie erop. Toen ik toch wel met pijn in mijn hart langs de pitstraat inclusief mediacentrum liep, en later die dag totaal verregende dacht ik bij mezelf: verrek, c'est la vie.

Montreal als stad

Na een flinke portie ongeluk met het weer besloot ik toch nog even Montreal-Vieux (oud-Montreal) op te zoeken in een poging voedsel te vinden. Eigenlijk kon ik na tien minuten al concluderen dat je niet puur voor het racen in Montreal moet zijn. Het wordt met recht de culturele hoofdstad van Canada genoemd, met talloze musea, kunstexhibities en zoveel meer. Hoe langer ik er rondliep, hoe meer ik dacht aan de diversiteit in toeschouwers die ik op Circuit Gilles Villeneuve ervaren heb, en het bruisende karakter van de stad zelf. De stad past uitstekend bij het evenement, en vice versa.